شمال نیوز : هنوز ازاستخوان های مطهر آنها می توان فریاد یا حسین (ع) شنید. هنوز فریاد الله اکبر آنها از تابوت تا ملکوت بلند است. هنوز زمزمه های عاشقانه و عارفانه آنها را از میان سنگرهای عشق و ایثار می توان شنید. هنوز ناله ها و بدن های ترکش خورده و خون پاکشان را که از لابه لای نیزارها جاری است، می توان مشاهده کرد. گویی اروند تشنه دیدار آنهاست و از دوری آنها بی تابی می کند.

هنوز هروقت که چفیه خاکی آنها را به مشام جان نزدیک می کنی، براحتی عطر خوش آن روزها را می توانی استشمام کنی که روح تازه ای بر کالبدمان می دمد. هنوز نجواهای خداحافظی و هق هق گریه های عاشقانه شان را در شبهای عملیات می توانی بشنوی. هنوز ندای ملکوتی آنها را می توانی بشنوی که ما را به اتحاد، برادری، وحدت و بصیرت جهت ایستادگی در برابر دشمنان دعوت می کنند.

« شهدای غواص» را می گویم.همین میهمانان دست بسته ای که این روزها ما میزبانشان هستیم.غواصانی که این روزها  گویی در ملکوت اعلی غواصی می کنند و هیچ مرز و کرانه ای برای آنان محدود کننده و خطرآفرین نیست.و ما چسبیده به تابوت شان، نگاه به آسمان داریم و از غواصی بی منتهای آنان غبطه می خوریم.آری، ما غبطه می خوریم که چرا این قدر از شما دور شدیم.غبطه می خوریم که چرا بین غواصی در آسمان و زمین ،غواصی در زمین را برگزیدیم.با خود می گویم آیا واقعا دستان آنان بسته است؟ اگر دستان آنان بسته است پس چرا این همه مشتاق به استقبال شان آمدند تا از این میهمانان سخاوتمند تحفه و یادگاری بگیرند.به دستان خودم نگاه می کنم و بیش از هر زمان شرمنده می شوم.دستانی که باز است ولی خالی است ، اما دستان آنان که می گویند بسته است ،پرتر از همیشه است.نمی دانم چه بگویم و چه بنویسم که در شأن شان باشد.با خود می گویم بهتر است چیزی نگویم تا پیش اینان که دستانشان پراز معنویت و عشق است دستان خالی من لو نرود.فقط از عمق جان می گویم: میهمان عزیز،میزبانان خود را ببخشید. ما را عفو کنید که با دستان خالی به استقبالتان آمدیم.مارا ببخشید.همین/تمام. * کوروش غفاری چراتی